Opowiadanie "Mewa Śmieszka"

SZTUKA

Gdzieś na Bałtykiem, gdzie poranki są mgliste i rześkie, dni długie i słoneczne, a wieczory ciche i ciepłe, żyła sobie pewna mewa. Jak większość ptaków z tego gatunku miała białe piórka, ale jej dziobek nieco różnił się od innych mewich dziobków, to znaczy nie miał czarnej końcówki. Nasza mewa miała za to dziobek zakończony ciemnoniebieską, atramentową plamką, która za nic nie chciała się zmyć. Pojawiła się ona u naszej bohaterki niedługo po tym, jak ta nauczyła się latać. Oczywiście nie stało się to bez winy samej nosicielki plamki.

Pewnego dnia mewa opuściła swoje gniazdo uwite w trzcinach na piaszczystym brzegu i udała się w okolice mola. Tam, zauważyła człowieka, który już dłuższą chwilę wpatrywał się w morze. Ponieważ człowiek ów nie zwracał na nią uwagi, z bliska oglądnęła kilka ciekawych przedmiotów, które miał przy sobie. Jeden z nich, zamknięty w połyskującej w słońcu buteleczce, zemścił się na niej okrutnie i pozostawił ową niebieską plamkę, tylko dlatego, że wetknęła w niego swój ciekawski dziobek. Oczywiście mewa nie zwróciła na to wówczas najmniejszej uwagi. Zauważyła natomiast, że dziwny człowiek trzyma duże białe pióro i intensywnie nim wymachuje. Mewę tak rozbawił ten widok, że mimowolnie zaczęła chichotać. Po chwili śmiejąc się już na głos obleciała cala okolicę wołając, że pewien człowiek uczy się latać mając tylko jedno pióro. Innym ptakom i zwierzętom morskim, które słyszały śmiech mewy, również udzielił się dobry humor. Rozbawione zabawną nowiną zwierzęta, zaczęły mewę nazywać „Śmieszką”.

I tak mewa z niebieskim dziobkiem, zwana Śmieszką, została sławna nad całym Bałtykiem. A ponieważ była niezwykle towarzyska i radosna, szybko zyskała sobie przyjaciół – pewnego kraba, który lubił psoty i zawsze, nawet upalnym latem chodził w wełniastych rękawiczkach oraz fokę o imieniu Szara, która tak jak Śmieszka lubiła towarzystwo ludzi. Razem tworzyli niezwykle zgraną ekipę, która uwielbiała bawić się, żartować i od czasu do czasu płatać figle innym nadbałtyckim zwierzętom.

Pewnego dnia nad Bałtykiem zjawił się dziwny ptak. Nietypowy gość miał długą, niezwykle wygiętą szyję i skrzydła, które przypominały ogromne żale.

- Dziwak… – szeptały między sobą dorsze i śledzie.

- Jak niezdarnie się porusza na lądzie – dziwiły się  rybitwy i mewy – cały się kołysze i człapie.

Na dodatek nowy przybysz odkąd się pojawił nad Bałtykiem, nie odezwał się do nikogo ani jednym słowem. Zwierzęta więc nazwały go „Niemym” i z czasem zaczęły omijać szerokim łukiem, bo sprawiał wrażenie niezwykle dumnego i aroganckiego. Nawet Śmieszka znudzona uporczywym milczeniem  nowego ptaka potwierdziła przypuszczenia innych i zaczęła rozpowiadać po okolicy, że „Niemy” jest nieprzyjemny, niezdarny i zarozumiały, więc nie należy poświęcać mu swej uwagi.

Nieoczekiwanie, pewnej nocy do śpiącej w trzcinach mewy podpłynął ów ptak z wygiętą szyją i przemówił:

- Musisz ostrzec dorsze i szproty, że o świcie rybacy chcą je złapać w sieci.

Po tych słowach spokojnie odpłynął, zostawiając mewę z otwartym ze zdumienia granatowym dziobkiem. Śmieszka mimo dziwnego spotkania postanowiła nie ryzykować. Natychmiast ostrzegła wszystkie ryby w okolicy o planowanym przez rybacki kuter połowie. Większość ryb przed świtem odpłynęła w głąb morza, uchodząc przed niebezpieczeństwem, a te, które schwytano jednak w sieci, szybko uwolnił krab wełnistoszczypcy. Można sobie wyobrazić jak zdziwieni byli rybacy, którzy wrócili do portu bez ryb i na dodatek ze zniszczonymi sieciami.

Dzień pełen wrażeń szybko minął i wszystko wróciło do normy. Ptaki zasnęły w swoich lęgowiskach, a dorsze i szproty wróciły do swych ulubionych kryjówek. Wydawało się, że już nic nie zakłóci zwierzętom błogiego spokoju. Jednak jeszcze tej samej nocy Śmieszkę znów zbudził znajomy głos:

- Słyszałem, że źli ludzie, dziś w nocy chcą schwytać dwie foki do jakiegoś cyrku…

Wybudzona ze snu Śmieszka natychmiast, razem z Szarą, ostrzegła wszystkie foki przed niebezpieczeństwem. Na dodatek, gdy około północy na plaży pojawili się podejrzani osobnicy z sieciami, wszystkie ptaki nadmorskie podniosły tak wielki rumor, że na miejsce przybyła zaniepokojona Straż Rybacka oraz Policja i udało się aresztować niegodziwych handlarzy.

Nazajutrz Śmieszka odnalazła wielkiego ptaka.

- Umiesz mówić – odezwała się nieśmiało -  a tyle czasu nie wydałeś z siebie ani jednego dźwięku.. Dlaczego?

- Nie odzywałem się, bo nie miałem nic ważnego do powiedzenia – oznajmił Łabędź Niemy i znów zamilkł.

Wszystkie bałtyckie stworzenia – te morskie i żyjące na lądzie były ogromnie wdzięczne dziwnemu ptakowi za ratunek. Zaczęły zauważać jego dobre cechy, podziwiać piękne białe piórka oraz powabną długą szyję. Witały się z nim grzecznie, a nawet zaczepiały przyjaźnie. I chociaż ten prawie nigdy się nie odzywał, nie miały mu tego za złe. Wiedziały, że gdy będzie miał coś ważnego do powiedzenia, to na pewno to usłyszą.

AUTORKA

Aneta Elżbieta Dzik

autorka bajek i wierszy dla dzieci, humanistka, blogerka.

Ukończyła z wyróżnieniem historię oraz filologię polską na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL. Mama, nauczycielka, pasjonatka kreatywnego nauczania młodzieży oraz twórczości dziecięcej. Autorka bloga nowabajka.blog.pl i kilku publikacji dla dzieci, m. in. nagrodzonej w ogólnopolskim konkursie blogowym bajki „Rycerzyk, smok i strusie jajo”. W wolnej chwili hobbystycznie zajmuje się również rysunkiem oraz grafiką komputerową. Łącząc swoje pasje z chęcią ochrony bałtyckiego ekosystemu, chętnie wspiera Balticarium swoją twórczością.  

 

blog